sokaklar geciyorum sizim hüznüm gölgem benim

aksam eve donerken, o güzel serinlikte ve sessizlikte bos sokaklarda yürürken yine ne cok düsünceliydim. ne yapiyorum allah askina ben bu hayatta sorusu düsmüyor yakamdan. ben bu hayatta olmadik seyler yapiyorum, mesela züppelik yapiyorum bazen. söyle kuruluyorum bir koseye, herkese veryansin ediyorum, nasibini almayan kalmiyor. kimi zaman kendi konusmamin sehvetine de kapilarak iyiden iyiye sertlesiyorum, yanimda olanlari da süphesiz geriyor ve sasirtiyorum. daha da kötüsü dikkatim dagiliyor, ortamdan uzaklasiyorum, yabancilasiyorum.

düsündüm de cogu zaman, bir romanin atmosferini ya da bir roman kahramanini anlamak icin harcadigim cabayi, yani basimda benimle sohbet eden insanlari anlamak icin harcamiyorum. bir kahramanin durdugu yerden dünyayi nasil algiladigini anlayabilmek icin kendimi paraliyorum, yazarin verdigin en kucuk ayrintiyi bile kacirmamaya calisiyorum ama is gercek yasama geldi mi, bu gercekligi hafife aldigimdan mi yoksa roman kahramanlarini cok daha derinlikli buldugumdan midir bilinmez, bir vurdumduymazlik, aldirmazlik sariyor beni. elbette benim icin cok özel birkac kisiyle konusurken, onlari bir romani okurcasina dikkatle, özenle, tüm benligimle dinliyorum.

galiba kalabalik ortamlarda dengem bozuluyor. ve kendime yönelttigim bu elestiri de böyle kalabalik ortamlarda gecerli oluyor. yine de elestiriden iskonto yapmaya calistigim düsünülmesin. roman kahramanlarina gösterdigim ilginin aynisini bana ictenlikle, güvenle ve sevgiyle yaklasan herkes istisnasiz hak ediyor.

hayal etmek öyle bir sey ki, bazen bir roman olmasi da gerekmiyor, okudugum herhangi bir seye olaganüstü bir dikkatle ve okuduklarimi kafamda bir resmin icine yerlestirmeye calisarak bakiyorum. dolayisiyla da samimiyetle yazilmis herhangi bir yaziyi, oradaki duygulari, tam da anlatilmak istendigi gibi anlayabilmeyi basarabiliyorum. ve hayatimda sanirim basardigim ve bana tarif edilmez bir mutluluk veren tek sey bu.