düsünceler

varlik'in bu ayki sayisinda hasan bülent kahraman'in günlügünden parcalar var, camus'den sartre'dan nazim hikmet'ten, barthes'tan söz ediyor. kimileri arasinda kiyaslamalar yapiyor, kimileriyle nasil tanistigini anlatiyor. hasan bülent'in onda cogu zaman bulamadigim samimiyeti hosuma gitti bu yazilarda ve kisa kisa da olsa ailesinden, annesiyle kurdugu iliskiden söz acmasi dikkatimi cekti. ailesi icindeki konumunu anlatirken bile kendisini temize cekmesini, güclü kisiliginin altini cizmesini yadirgamiyorum, onun böyle bir yapisi oldugunu ya da bir zaafini anlatmaya kalkissa bile neticede bunun bir övünmeye dönüsebilecegini biliyorum. nazim hikmet'in narsistik yanindan hoslanmasi da bununla alakali olabilir, bilemiyorum.

aklima takilan bazi sözleri oldu, söyle diyor: "herkesin her seyini bildim ama kimse benim en kucuk bir seyimi ögrenemedi. hayat insanin kendisine gizemli olmaya basladiginda gercek serüven boyutunu kazaniyor. cünkü insan kendisini ancak o serüvende sinayip kesfediyor. ben bana aittim. kendimi kendime sakliyordum. hala. bu bana yeter. kendime verdigim en önemli armagan budur yasamda."

bugun bu satirlar üzerine epeyce düsündüm, herhangi bir seye, kendisine bile teslim olamadigini söyleyen bir adam, hem de bunu hayatinin en önemli armagani sayiyor. bir adanmisliktan, kendi yasamini baskasi ugruna feda etmekten, hice saymaktan söz ediyorsa hakli ama 'kimse benim en kucuk bir seyimi ögrenemedi' demek bana tuhaf geliyor. bu bir armagan olmaktan cok cezadir insana. kimse bizim bir seyimizi ögrenemezse insanlar arasindaki degerimizi nasil bulacagiz diye bir soru geliyor aklima. birileri hakkimizda bir seyler bilmeli, bildikleriyle gün gelip canimizi yakmali ancak öyle ögrenebiliriz kendimizi korumayi ya da güclü olabilmenin, kendi kendine yetebilmenin acik sözlülükten ya da her seyi herkesin ortasinda yasamaktansa kendi icimizde sakinlesmekten ve kendimizi korumaktan gectigini anlayabilelim.

ben de cok acik biri sayilmam, her zaman sirlarim oldu, onlari korumaya her zaman özen gösterdim sanirim bu da benim kendime verdigim en önemli armagan oldu. sirlarin belli bir muglakligi tasiyor olmalari da sanirim onlarin degerini ve cekiciligini arttiriyor, hepsinden öte bir gecmise isaret ediyor ve ben gecmisi olan her seye ve onu koruyabilen herkese saygiyla yaklasiyorum. cesaretle, dürüstce, cirilciplak yasarken sirlarina ve gecmisine sahip cikmak benim savundugum.