enrico macias
bazi günler ve geceler yazmadan gecilmez. bu gece benim icin oyle bir gece, yazmazsam kendime, gördüklerime, hissettiklerime haksizlik etmis olurum.
özel bir geceydi cunku enrico macias gecesiydi. dolunay esliginde, her zaman oldugu gibi koyu renk takım elbisesi ve beyaz gomlegiyle karsimizdaydi enrico. sanirim izledigim en kalabalik enrico macias konseriydi. kalabaliktik ama hicbirimiz birbirimize yabanci degildik. son senelerin en klise ifadesiyle söyleyeyim, ben ki kendimi hicbir yere ait hissedemem, bu gece o toplulugun bir parcasi oldugum icin kendimi sansli saydim.
bir ailenin en kucuk üyesiyle en büyügü baska hangi konserde birarada oturabilir ki. bir genc arkadasim, baska hangi konserde bir aile büyügünün yanina gidip 'bayramlarda bile boyle toplanamiyoruz' diyebilir ki. eger istanbul'da bir enrico macias konserindeyseniz böyle diyaloglar duyarsiniz. iste sirf bu yuzden, enrico macias'in konserleri sadece konser degildir istanbul'da. kültürel bir bulusmadir, bir kültürün devamliligini saglamak adina gösterilen cabadir, II.dünya savasinin sonuna kadar istanbul'da etkisini hic yitirmemis bir yabanci dile, fransizcaya duyulan özlem ve saygidir. bütün o yillarin kaybedilmis ruhunu hatirlamaya, genc kusaklara aktarmaya calismaktir. iste bu yüzden enrico macias konserleri belki baska hicbir ülkede olmadigi kadar kalabaliktir ülkemizde. iste bu yüzden, gözlerinde acilar okunan insanlar, yürümekte zorlansalar da gelirler enrico'nun konserlerine. hatirlamak icin gelirler, sikintili zamanlarinda tek tesellileri olan enrico'nun müziklerini bir kez daha dinlemek icin gelirler.
"ben fransizca bilmiyorum ama iyi ki de bilmiyorum cunku annem sarkilari ceviremeden aglamaya basladi' diyordu birisi bir paylasim sitesinde. annesinin bir sarkiya degil bir tarihe agladigini söylemek isterdim ona. ve annesiyle birlikte o konsere gelmesiyle, bir aile yadigarini özenle saklamasi arasinda hicbir fark olmadigini.
ben bu gece, genci yaslisi, her yas grubundan cok zarif insanlarla birarada bir enrico macias konseri daha izledim, mutlu oldum. dilerim enrico sarki söylemeye uzun yıllar devam eder, dilerim benim kizim da onun sarkilariyla büyür. belki konserlere o da gelir, kim bilir...
özel bir geceydi cunku enrico macias gecesiydi. dolunay esliginde, her zaman oldugu gibi koyu renk takım elbisesi ve beyaz gomlegiyle karsimizdaydi enrico. sanirim izledigim en kalabalik enrico macias konseriydi. kalabaliktik ama hicbirimiz birbirimize yabanci degildik. son senelerin en klise ifadesiyle söyleyeyim, ben ki kendimi hicbir yere ait hissedemem, bu gece o toplulugun bir parcasi oldugum icin kendimi sansli saydim.
bir ailenin en kucuk üyesiyle en büyügü baska hangi konserde birarada oturabilir ki. bir genc arkadasim, baska hangi konserde bir aile büyügünün yanina gidip 'bayramlarda bile boyle toplanamiyoruz' diyebilir ki. eger istanbul'da bir enrico macias konserindeyseniz böyle diyaloglar duyarsiniz. iste sirf bu yuzden, enrico macias'in konserleri sadece konser degildir istanbul'da. kültürel bir bulusmadir, bir kültürün devamliligini saglamak adina gösterilen cabadir, II.dünya savasinin sonuna kadar istanbul'da etkisini hic yitirmemis bir yabanci dile, fransizcaya duyulan özlem ve saygidir. bütün o yillarin kaybedilmis ruhunu hatirlamaya, genc kusaklara aktarmaya calismaktir. iste bu yüzden enrico macias konserleri belki baska hicbir ülkede olmadigi kadar kalabaliktir ülkemizde. iste bu yüzden, gözlerinde acilar okunan insanlar, yürümekte zorlansalar da gelirler enrico'nun konserlerine. hatirlamak icin gelirler, sikintili zamanlarinda tek tesellileri olan enrico'nun müziklerini bir kez daha dinlemek icin gelirler.
"ben fransizca bilmiyorum ama iyi ki de bilmiyorum cunku annem sarkilari ceviremeden aglamaya basladi' diyordu birisi bir paylasim sitesinde. annesinin bir sarkiya degil bir tarihe agladigini söylemek isterdim ona. ve annesiyle birlikte o konsere gelmesiyle, bir aile yadigarini özenle saklamasi arasinda hicbir fark olmadigini.
ben bu gece, genci yaslisi, her yas grubundan cok zarif insanlarla birarada bir enrico macias konseri daha izledim, mutlu oldum. dilerim enrico sarki söylemeye uzun yıllar devam eder, dilerim benim kizim da onun sarkilariyla büyür. belki konserlere o da gelir, kim bilir...
posted by Melmoth at 3:19 AM
0 Comments:
Post a Comment
<< Home