2011 biterken
bir sene daha bitiyor iste, korkularim, umutlarim, özlemlerim bu senenin sonunda her sene oldugundan daha fazla degisiyor.
yasamin her anlamda ve alanda hizlanmasi korkutucu. artik herkes dünyanin herhangi bir yerinde yasanan olayin kendisiyle degil o olaydan nasil haberdar olduguyla ilgileniyor. olay üzerine düsünmektense olayi mumkun oldugunca cok insanla paylasmayi önemsiyor. bir dolu konu üzerine, yiginla bilgiyle uyarilan zihinler kötürüm oluyor ve yabancilasma basliyor. elestirel dusunceyi, yeni bir ifade bicimini ara ki bulasin.
butun bu tekduzeligin, siradanligin icinde duygularin da alinip satildigi bir döneme girdigimizi hissediyorum. en hakiki duygular, bir yerlere yetisme ya da laf yetistirme telasinin arasinda kaybolup gidiyor. durup dusunmekten, aklina gelen bir fikri oturup genisletmekten, derinlestirmekten ve cozumlemekten uzak duran, butun bunlara hic gerek duymayan nesiller yetisiyor. hep bir seyi kacirdiklarina inandirilan, bu yuzden de asla tatmin olmayan, doymayan, her seye bir anda ve birarada sahip olmaya calisan gencler.
yine de ben onlardan yanayim, yasamin sirrinin, oscar wilde'in dedigi gibi genclikte olduguna inananlardanim. bana neseyi de, yasam sevincini de yazma hevesini de en cok onlar veriyor diyebilirim.
2011, üniversitenin sinirlari disinda oldugum en uzun seneydi sanirim. yogun, yorucu biraz da yipratici bir sene oldu benim icin. hic bilmedigim calisma tempolarina, insan iliskilerine ayak uydurmakta sanirim biraz zorlandim. en fenasi kendi okuma ve düsünme süreclerimin disinda, hayal dünyamin epeyce uzaginda kaldim. gecen gece sogukta donmak üzereyken bir arkadasin yanima gelip 'beyefendi, evinizde oturup los isik altinda makale okumaya hic benzemiyor, degil mi' diye sormasi aslinda 2011'in özeti gibiydi.
herhalde, aznavour'u sahnede görmüs oldugum bir seneden sikayet edecegimi düsünmüyorsunuz degil mi. 15 gün icinde enrico macias ve charles aznavour konserleri. asla unutamayacagim eylül günleri.
2012'den umutluyum, umutlu olmak istiyorum. hüzünle degil neseyle tanimlanan bir yil olur umarim.
yasamin her anlamda ve alanda hizlanmasi korkutucu. artik herkes dünyanin herhangi bir yerinde yasanan olayin kendisiyle degil o olaydan nasil haberdar olduguyla ilgileniyor. olay üzerine düsünmektense olayi mumkun oldugunca cok insanla paylasmayi önemsiyor. bir dolu konu üzerine, yiginla bilgiyle uyarilan zihinler kötürüm oluyor ve yabancilasma basliyor. elestirel dusunceyi, yeni bir ifade bicimini ara ki bulasin.
butun bu tekduzeligin, siradanligin icinde duygularin da alinip satildigi bir döneme girdigimizi hissediyorum. en hakiki duygular, bir yerlere yetisme ya da laf yetistirme telasinin arasinda kaybolup gidiyor. durup dusunmekten, aklina gelen bir fikri oturup genisletmekten, derinlestirmekten ve cozumlemekten uzak duran, butun bunlara hic gerek duymayan nesiller yetisiyor. hep bir seyi kacirdiklarina inandirilan, bu yuzden de asla tatmin olmayan, doymayan, her seye bir anda ve birarada sahip olmaya calisan gencler.
yine de ben onlardan yanayim, yasamin sirrinin, oscar wilde'in dedigi gibi genclikte olduguna inananlardanim. bana neseyi de, yasam sevincini de yazma hevesini de en cok onlar veriyor diyebilirim.
2011, üniversitenin sinirlari disinda oldugum en uzun seneydi sanirim. yogun, yorucu biraz da yipratici bir sene oldu benim icin. hic bilmedigim calisma tempolarina, insan iliskilerine ayak uydurmakta sanirim biraz zorlandim. en fenasi kendi okuma ve düsünme süreclerimin disinda, hayal dünyamin epeyce uzaginda kaldim. gecen gece sogukta donmak üzereyken bir arkadasin yanima gelip 'beyefendi, evinizde oturup los isik altinda makale okumaya hic benzemiyor, degil mi' diye sormasi aslinda 2011'in özeti gibiydi.
herhalde, aznavour'u sahnede görmüs oldugum bir seneden sikayet edecegimi düsünmüyorsunuz degil mi. 15 gün icinde enrico macias ve charles aznavour konserleri. asla unutamayacagim eylül günleri.
2012'den umutluyum, umutlu olmak istiyorum. hüzünle degil neseyle tanimlanan bir yil olur umarim.
posted by Melmoth at 12:59 AM
0 Comments:
Post a Comment
<< Home