tuhaf bir yasam

hatirliyorum, bir kis gecesiydi, titreye titreye yanina gelmistim, hastaydin, yatagindan kalkacak durumda bile degildin, buram buram viks kokusu geliyordu burnuma. hastalandiginda boynuna, burnuna, alnina sürdügün, seni hemen ayaga kaldiracagini, iyilestirecegini düsündügün viksin kokusunu duydugumda artik hüzünleniyorum. seni ilac kutularinin arasinda, darmadaginik odanda buldugum günleri hatirliyorum. o daginikligini, sonra bir anda her yeri toplayivermeni sevgiyle hatirliyorum. insanin kendi kendisiyle basbasa kalabilecegini, bunu mutlulukla basarabilecegini gösteriyordun bana, bu anlamda kendinle öylesine barismis, öylesine yüzlesmistin ki senin cesaretine asla sahip olamayacak ancak yasadiklari yalnizlikla gururlanabilecek kadar kibirli, kompleksli ve sahte yasamlarla, onlarin zavalli böbürlenisleriyle karsilastikca hep senin beni dahil ettigin o samimi dünyaya özlem duydum. hissettigimiz, hissederek var ettigimiz, anlasabilmek icin konusma ihtiyaci bile hissetmedigimiz bir dünyamiz vardi, bunu su anda hatirlamak bile sevindiriyor beni.