"keske benim odam da orasi olsaydi"

dün gece radikal kitap'in eski bir sayisini karistiriyordum. selim ileri'nin ayasli ile kiracilari üzerine bir yazisi dikkatimi cekti, okuyayim dedim. esendal'in gösterissiz dilinden söz ederek baslamis yaziya, yalniz bir ifadesi var ki beni bir anda gülme krizine soktu. örnekler vermis: "anlatici, türkcenin en yalin anlaticisidir, anlatici 'benim odam, koridora girince sagdan birinci kapi' diyor. keske benim odam da orasi olsaydi." iste bu cümleyi okuyunca gülmeye basladim, keske benim odam da orasi olsaydi gibi bir romanin icine girmeye duyulan cocukca özlem. selim ileri'nin böyle hüzünlü, gözü yasli ifadelerini seviyorum galiba, benzer cümleleri kendimde de gördügümden olsa gerek. keske benim odam da orasi olsaydi, bir seyler var bu cümlede, güldürdü beni ama cokca da dokundu yüregime. selim ileri de ben de icinde huzur bulacagimiz bir oda ariyoruz besbelli, ama en büyük hatamiz o odayi cogunlukla romanlarda ariyor olusumuz sanirim.