korkmak ve yasamak

joe black filmini hatirliyor musunuz, peki ya o son sahneyi. anthony hopkins yaninda kendisini bir baska yasama tasiyacak olan joe black, her ikisinin de gözleri havai fiseklerin aydinlattigi geceye mihlanmis, isiltili kostumleriyle dans edenleri, aralarindan henuz ayrilmis olmanin burukluguyla ve bir daha asla aralarina dönemeyecek olmanin tuhaf hüznüyle takip ediyorlar. hopkins, basini hic cevirmeksizin soruyor, 'korkmali miyim'. joe'nun bu soruya verdigi cevap hic hosuma gitmese de bu sahneyi severim, ara ara aklima getirir, yasam ve ölüm arasindaki siniri düsünürüm ve ben de ayni soruyu sorarim, korkmali miyim.

korkmak, ölecek gibi olmak, yok olacagini düsünmek, ansizin hickiriklara bogulmak, nabiz atislarinin hizlanmasi, nefes almakta zorluk cekmek. bütün bunlara aniden esir oldugunuzda korkuyorsunuz ve sanirim sonrasinda kurtuluyorsunuz. kurtulmak, o ana kadar yasadigin gercekligin disinda bir gercekle burun buruna geldiginde, o soguk, o karanlik, ne oldugunu bilmedigin ve karsi koyamadigin bir gercekligi yani basinda hissettiginde ve ne kadar gücsüzlessen de var gücünle yasamak istiyorum diyebildiginde erisilebilecek bir mertebe. sonrasinda yasam ve yasamak, daha büyük bir tevazu ve tevekkül icinde, daha az telasli ve daha az tedbirli, coskulu bir yürekle, tutkulu boyun egislerle yasamak.