yasamin kiyisinda

vaktiyle bir uluslararasi konferaslar dizisine katilmak üzere istanbula gelmis yunanli arkadaslarimizla tekne gezisine cikmistik. su anda hatirlayamadigim bir nedenden ötürü türkiye - kibris iliskilerinin gündemde oldugu bir dönemdi ve haliyle bizim tartisma konularimizdan biriydi. bu gezi sirasinda, yunanlilardan biri yanima gelip, biraz once bizim gruptan birisinin kendisine bogaz köprüsü üzerinde yanyana asilmis k.k.t.c ve türk bayraklarini gösterdigini, ardindan türkiye'nin kibris politikasini elestirmeye basladigini söyledi. yunanli, türkiyeyi kendisine sikayet eden arkadasimizin tavrindan bir sey anlamadigini, boyle elestirilerin bir yere varmayacagini söylemisti bana. ben de kendisine hak verdigimi soylemis, elestirinin basit bir karalama olmamasi gerektigi üzerine konusmustuk.

fatih akin'in son filmi yasamin kiyisinda bana bu animi hatirlatti. filmi izlerken herhalde dedim fatih akin almanya icin tanitim filmi cekmis. butun bir film boyunca almanya'nin ne kadar medeni bir ülke oldugunu buna karsin türkiye'nin birakin medeni olmayi, elle tutulur hicbir toplumsal, kurumsal tarafi olmadigini görüyoruz. butun bunlarin anlatimi oylesine dolaysiz, oylesine isaret edilerek yapiliyor ki orada bir huzursuzluk hissine kapiliyorsunuz, sinemanin görselligine gölge düstügünü hissediyorsunuz.

fatih akin, bir de cözüm önermis türkiye'deki sorunlara: avrupa birligi. politik tarafi agir basan film fatih akin'in politik safligina yenik dusmus. son derece karikatürize karakterlerle türkiye'deki partizan anlayisi elestirmeye de calisan film bence bu konuda da son derece zayif kalmis.

turkiye hakkinda hicbir bilgisi olmayan biri bu filmi izlese türkiye'de siki yönetim oldugunu düsünebilir, bundan da öte türkiye'ye adimini atmak istemez gibi geliyor bana.

sözün özü, senaryosu ve karakterleriyle son derece yüzeysel, kusursuz AB - almanya anlatimiyla öykünmeci ve avrupamerkezci olan bu filmden rahatsiz oldugum gibi sinematografik anlatim acisindan da hayal kirikligina ugradim diyebilirim.