dönüs üzerine

ne kadar zorlanirim zihnimde bir donus fikri canlaninca, en az bir yolculuga cikacak kadar gergin hissederim kendimi. butun dönüslerin icinde bir umutsuzluk, bir hüzün varmis gibi gelir bana. memleketinden kopmus birisinin dogup buyudugu topraklara geri donusunde bir hüzün gizlidir, tipki eski sevgilisine geri dönme karari alan birisinin yüzüne yerlesecek hüzün gibi. bir hatadan dönmek de hüzünlü degil midir aslinda ya da insanin her seyden soyutlanip kendisine dönüsünde de hüzün yok mudur.

aliskanliklarimiz mi belirliyor biraz donuslerimizi. taniyip bildigimiz zamanla ait oldugumuzu hissettigimiz yerlere, insanlara onlardan bir süreligine ayriyken veya tamamen kopmusken geri dönme arzumuzu canlandiran, bu istegi canli tutan sey nedir. güvenli bir siginaga duydugumuz ihtiyac mi yoksa bir belirsizlik mi kamciliyor dönüs istegimizi. nereye ve kime dönersek dönelim neyle karsilasacagimizi bildigimizi düsünür, bunun rahatligiyla da yapmaz miyiz dönüslerimizi. belki de oyle degildir belki de sirf neyle karsilasacagimizi bilemiyor olmaktir geri dönüslerimizin nedeni.

kimisi karsilacasacagi seyle yüzlesmeye hazir olarak, kimisi de neyle karsilasacagini bildigini dusunerek geri döner. sonuc, her ikisi icin de hayal kirikligidir.