büyülü

milano metrosunun, gectigimiz günlerde alisilagelmedik, beklenmedik, sürpriz bir yolcusu olmus. metroya binmesiyle birlikte uzun siyah paltosunu cikarip, saten ic camasirlari ve jartiyeriyle kalarak dans etmeye baslayan genc bir kizdan söz ediyorum. hic kimsenin ilgisiz kalamayacagini dusundugum bu dansin metrodakiler icin nasil bir gerceklik bozumu oldugunu, ani gelisen ve rastlantisal olan her durumun ne kadar sasirtici, bastan cikarici ve kiskirtici oldugunu düsünüyorum.

hosuma gitmeyen ve gerceklik kavraminin ugursuzluguna beni bir kez daha ikna eden sey ise su anda metrodaki dansci kizin tüm kimlik bilgilerine, nerede oturup, hangi bölümde ögrenci olduguna kadar pekcok bilgiye sahip olusumuzdur. sadece kizin kimlik bilgilerini degil metrodaki dansin goruntulerini de ele gecirip yayinlayan medya, bir kabarede bile ayni cazibeye ulasamayacak o büyülü dansi siradanlastirmaktan, onu soguk, ici bos bir gerceklik haline getirmekten baska bir seye hizmet etmiyor. metrodaki dansin sadece orada bulunanlara ait olmasini, dansci kizin yüzünü görenlerin sadece oradakilerden ibaret olmasini cok isterdim.