yanmis biletler

yanmis bir biletin ilk postunda gecmiste kalan her seye özlem duydugumu söylemisim, simdi 100. postta geriye dönüp baktigimda, yazmadan önce hissettigim yogunlugu, karmasayi ve kederi özledigim bir yaziyi bir kez daha paylasmak istiyorum.

O gece vagonunda, sen solgun yüzün ve petrol karasi saclarinla, ben ödünç alinmis pardesümle, ne kadar gücsüzdük yanyana. Sessizdik, disaridaki goruntulere degil zihnimizdeki goruntulere bakiyorduk. Soluklarimiz ve titreyislerimiz vardi, biz yoktuk.
Birbiri hakkinda hicbir sey bilmeyen, her seyi yüzüstü birakip gitmeye hazir yanmis biletlerdik o gece o vagonda. Adsiz sansiz, ne yapmak istedigini, nereye gittigini bilmeyen mechul insanlardik. Gecenin kuralsizligina ve rüyasina teslim olmustuk seninle, gerceklerle kursunlanmis vücüdumuzla yere dusmeden önceki son noktadaydik, hala hayattaydik.
Biz seninle, düslerimizle ödüllendirildigimiz tek ve son gecede karsilastik.