iyi bir adamsin, üzülme

hizli hizli yuruyordum, karanligin icinden ecis bucus, kisa boylu bir adam usulca dikilip karsima elini uzatti bana, gulumseyip elini siktim. sen iyi bir adamsin, üzülme dedi. bir kez daha gulumsemekle yetindim. oylesine dalgin ve alkolluydum ki gozlerimin onunde bir hayal gibi beliren adamin belli belirsiz sozlerini yogun bakimdaki bir hastanin tepkisizliginde karsiliyordum. yanimdan kosarak uzaklasirken beraberinde cep telefonumu da goturdugunu anladigimda karanlikta coktan kaybolmustu.

seneler sonra bu olayi hatirladigimda, adamin sesi hala kulagimda: ' sen iyi bir adamsin, üzülme.' bana kötülük edecek bir adamin iyi biri oldugumu soyledikten sonra bu kotulugu yapmasi dusunduruyor beni. yasamin bizim anlamaktan aciz oldugumuz genel bir plani ve kendine has bir ilerleyisi varsa bu planin ahengli ilerlemesi icin kotulukler de olmali yasamda diyordu sanki bana hafifce siritarak ve üzülmemem gerektigini soyleyerek. sadece ondan kotuluk gorecek oldugum icin degil o gune kadar yaptigim hatalardan dolayi da üzülmemeliydim.

hepimiz, birakin hic tanimadiklarimiza, cok sevdiklerimize 'kötülükler' yaptiktan sonra üzülmemeleri gerektigini sogukkanlilikla, hicbir sey olmamiscasina soylemiyor muyuz. ardinda agir bir vicdan azabina tutulmuyor muyuz. peki ya bugune kadar yaptigimiz hatalarin, eksikliklerin, isledigimiz ve isleyecegimiz suclarin, duydugumuz veya duyacagimiz pismanliklarin bir siniri var mi.

bizler, ne yaparsak yapalim, nihayetinde kendimizi iyi bir insan oldugumuza inandirmaya calisir ve sirtimizi sivazlayip o cumleyi kulagimiza fisildayacak bir insana ihtiyac duyariz.

"sen iyi bir adamsin, üzülme"