parkta

ögle günesinin agaclarin arasindan kendisine yol acarak kesik kesik aydinlattigi bir parkta yalniz basima otururken fark ettim ki ancak sessiz bir park duymak istedigimiz seyleri fisildayabilir bize. bir bankin uzerinde hic kipirdamaksizin gecirdigim dört saatte dört mevsimi yasiyor, bazen terliyor bazen titriyordum. yasadiklarim kadar hic yasamadiklarim da gozlerimin önüne geliyor, dört saatin icine dört yilda bile yasamadigim heyecanlari, sevincleri, acilari sigdiriyordum. hissettigim en kucuk duygu bile oylesine tam ve eksiksizdi ki hayal ettiklerim gerceklesmemeliydi.

düsüncenin ve hayalin icinde buldugum tutkuyu, duyumsamayi gözümle gördügüm dünyada bulabilmek mumkun degildi.