duygudan ibaret

kisa süreli bir bakis, dokunakli bir yazi, gelisiguzel söylenmis bir söz, hepsi uzun birer serüven haline gelebiliyor; bulundugum yerden kacarcasina uzaklasip yalniz basima kalma isteginin altinda bazen yalnizca bir söz yatiyor. sessizlige kavusup gözlerimi tek bir noktaya sabitleyerek düsünmeye basladigim anlarda yüzümün de solgunlasmaya basladigini duyumsuyorum. boyle anlarda tek bir goruntu hakim oluyor bana ve diyebilirim ki o duygu yasatiyor beni.

bir ölüm haberi, tanidigim biri degildi belki ama aklima takilmisti, onu tanimak icin sessizligin gözlerimin önüne getirecegi simgelere güvendim. yazilari vardi elimin altinda ve sözcüklerinin geride biraktigi duygu dalgalarinin izinde ilerlersem onun ruhuna da erisebilecegimi hissediyordum. ona, onun yazdiklarina ve gözümün önüne düsen onunla ilgili görüntülere odaklanarak saatler gecirdim. artik onunla günbatiminda votka icip tezinin bitisini kutlayan arkadaslarindan biri gibiyim.