steve forrest

bu adam, davul calmanin cok ötesinde bir seyler yapiyordu dün gece. karsisindaki kalabaligi, bir boslugun, derin bir boslugun icinde sürüklenmeye, parcalanmaya ve en nihayetinde kaybolmaya cagiriyordu. onun karsisinda hepimiz sahteydik, hepimiz taklid, hepimiz tutarli ve hepimiz bir bütün. bir tek o, sinirsiz enerjisiyle davula her vurusunda parcalaniyor ve kendisi oluyordu. bana öyle bir his verdi ki sahneye cikip, bayilincaya kadar davul calabilirdim.