pulp

mutsuzluktan kipirdayamacak durumda olsam da dinledigimde havalara ucacagim sarkilar var, hani derler ya sayisiz kimlik sahibidir insan diye, iste böyle sarkilarda ne kadar kimlik tasiyorsam icimde, her biri ayaga kalkar ve alkislamaya baslar, hafif hafif yükselir ruhum, hissederim, hafiflerim.

acrylic afternoons, ritmiyle, sözleriyle, söyleyeniyle yesil bir sarkidir. mutlulugum yesildir benim. yüregim yükselirken, jarvis karsimda sarkisini söylerken mümkün mü bu sarkiyla yüregi yükselen baska birilerini hatirlamamak, onlari sükranla anmamak, o ana onlari ortak etmemek. yasadigim ana baska nasil layik olabilirim ki, hissettiklerimi dürüstce ve efendice yerli yerine koymadan, herkese hakkini teslim etmeden o ani katiksiz bir mutluluk olarak baska nasil yasayabilirim ki.

konser konser gezen biri degilim ben ama gittigi konserlerden dolu dolu dönen biriyim galiba. o harika adam, jarvis cocker hala önümde dans ediyor, her tarafta yesil isiklar, yesil bir gece, mutluyum.