Le Conformiste

Konformisti ilk seyrettigimde partizanca tutumlarin anlamsizligini, kategorilestirmelerin yararsizligini dusunmustum. ' Bugun butun asklara elveda dedik, siyah gomlek giydik tek askimiz o dedik ' cumlesine isyan ettigimi hatirliyorum. Asklarimdan, hayatimdan neyin ugruna vazgececektim, buna deger miydi? Peki korkusuzluk neydi, cesaret neydi..Onun uzerine de dusundurmustu film.. Cesaret bazen devrilecegini bildigin bir arabaya binebilmekti bazen hic inanmadigin ama sevdigin bir sey icin her seyden kendinden bile vazgecebilmekti..
Peki ya gecmisle yuzlesmek, ya bireyin kendisine karsi gosterdigi fasizan egilimler, iste onlari dun gece farkettim. Mussolini'nin ajani olmaya karar veren Clerici'nin gecmisiyle yuzlesmesi gerekmisti fasist olmadigini anlamasi icin, gecmisin golgesinden ancak onunla yuzlestikten sonra kurtulabilmis ancak oyle rahatlayabilmisti.
Her kose basinda gecmisle yuzlesme temasini buluyorum ya hayirlisi bakalim..