bir hayalcinin cikmazi

görüyorsunuz ya kendimi nasil kandiriyorum, bir voleybol maci seyrediyorum, bir oyuncunun yaptigi smaclarla seviniyorum, heyecandan yerimde duramiyorum. bunlarin hepsi tamam ama neden butun bunlari gecmise dönmek, hayallere dalmak icin bir firsat gibi görüyorum. karsilastigim hemen her sey, gecmiste yasadigim, yasamadigim, yasamak isteyip de yasayamadigim bir dünyayi, belki olmak isteyip de olamadigim bir insani hatirlatiyor bana. hayal etmek beni heyecanlandiriyor ve evet sözcükleri severek, onlarla vakit gecirerek mutlu olabiliyorum. kimine göre bol keseden harcanan zamanlardir bunlar, bazen bana da öyle geliyor, hayal etmenin korkunc bir yüzü oldugunu görebiliyorum. hayal etmenin insani bir döngünün icine, bir tekrarin, bir yinelemenin icine soktugunu biliyorum. en agir zamanlar, bir hayalcinin gercek yasamla sik sik temas etmek zorunda kaldigi zamanlardir gibi geliyor bana. örnegin, böyle bir yazi yazmak üzüyor beni, natasa osmokrovic'in smaclariyla baslayan güzelim bir hayal dünyasinin icine girmisken ve orada mutluyken neden bir anda bunu sorgulamaya basliyorum ki. nasil bir bocalama, ne kadar cok celiski.