bahar sarhosu, yasam ve sürprizler

dalgin, durgun, düsünceli gecen bir günün gecesindeyim. 'bahar sarhosu'ndan ciktim, festival öncesi bilet aldigim tek film. öylesine umutluydum bu filmden, festivalde kim ki-duk yok ama 'bahar sarhosu' bana bir kim ki-duk filminin yoklugunu hissettirmeyecek diyordum. kötü bir film izledim diyemem, belki de benim gün boyu süren dalginligimdir bir parca memnuniyetsizligimin ve filme yogunlasamayisimin nedeni, bilemiyorum. bir adamin umutsuz yalnizligini gördüm filmde, henuz daha ilk karelerde bu yalnizligin nasil bir sey olabilecegini düsünmeye basladim, sonra gecen her dakikada bu adamin biraz daha yalnizlastigini hissettim. adamin yalnizligina takildim kaldim, diger karakterler ya benim dalginligim nedeniyle ya da yönetmenin bu karakterlere haklarini vermemesi nedeniyle eksiktiler benim icin. onlarin penceresinden bakamadim caresizliklere, isyanlara, bocalamalara. iki adamin arasinda kendisini disarida birakilmis bulan bir kadinin caresizligine odaklanamadim, onun zaptedemedigi öfkesini yeterince hissedemedim. bütün yasamlari altüst olmus bu üclünün birlikte gözyaslari icinde söyledikleri bir sarki vardi ki orada irkildim, derin bir mutsuzluk dipsiz bir caresizlik icinde gözyaslariyla mirildanilan sarkilarin ferahlaticiligini duyumsadim. simdi düsünüyorum da, onlari birarada sarki söyleme noktasina getiren duygu merhametti, insanin belki de sahip olmasi gereken en asli duygu olan merhamet. bu filmi bir kez daha izleyecegim.

dünden de bahsetmeliyim, bu cumartesi öylesine bir gündü ki yasamin sürprizlerle dolu, sasirtici bir yer oldugunu mutlulukla görmüs oldum bir kez daha. mühim olan etrafa biraz daha dikkatli gözlerle bakarken, bizi bekleyen sürprizleri samimiyetle yasamaya calismak galiba.

ne tuhaf, su yaziya baslarken nasil da suratsizdim, simdi gülümseyerek noktaliyorum. hayat iste, ne diyebilirim ki.