'ben' dedigimiz sey üzerine bir deneme

biraz hava almak üzere disari ciktim bugun. önce bir sergi gezdim, sonra besiktasa dogru bir yürüyüs tutturdum. yürürken, önümden, arkamdan, sagimdan solumdan gecen yüzler, sergide gördügüm yüzler birbirine karisiyor ve kendimi düsünüyordum. ne kadar cok ses vardi kendisini duyurmak isteyen. icimden bir ses, haydi dolmabahce sarayini gezelim dedi, cazip bir teklif gibi gorundu bana ama hadi iki kadeh raki icelim diyen ses agir basti ve ben besiktasa dogru yürümeye devam ettim. niyetim daha once hic girmedigim bir meyhanede bir kücük raki ve biraz beyaz peynirle beraber hayallere dalmakti. olmadi, bulamadim boyle bir meyhane, kucuk bir lokantaya sigindim. benden baska herkesin duvara asilmis bir televizyona saygiyla baktigi lokantadaki sacma sessizlige fazla dayanamayacagimi anlayinca bir an evvel disari attim kendimi. bu sefer istikamet ortaköy, eğleşme yeriyse bir ahbabin kucuk kitapci tezgahiydi. dünya ahvali üzerine biraz ahkam kesip, ayaküstü iki bardak cay ictikten sonra müsaade isteyip dönüs yoluna gectim.

bütün bu yol boyunca 'ben' neredeydim, dolmabahce sarayina girmekten vazgecerken kendime, olmak istedigim bir 'ben' gösteriyordum. lokantada siparis verirken karsimdakine göstermek istedigim bir 'ben' vardi ve kitapci tezgahinin basinda gevezelik eden karsimdakinin benim icin düsündükleri üzerinden kurdugum bir 'ben'di . donus yolunda ise aklima orhan pamuk'un sözleri geldi, onu da sizinle paylasayim.

"sabahlara kadar yatagimda düsündügüm gibi, ona kendimi anlatmam gerektigini biliyordum, ama düsündükce bu anlatilacak 'ben' in sanki hic olmadigi aklima geliyordu. ben dedigim sey kutular icinde kutular gibiydi. kendimde hep baska sey vardi sanki, o seylerden sonra asil kendimi bulup ortaya koyabilecektim belki, ama her kutunun icinden Ceylan'a oldugu gibi gösterebilecegim gercek ve özgün bir Metin degil, onu gizleyen bir baska kutu cikiyordu." sessiz ev - orhan pamuk

evet, bu bir sergi yazisi olabilir, bir günlük yazisi da. nasil kabul ederseniz öyle olsun.