hayalciler

ne zaman cahit sıtkı okusam, yaşama 'camlar arkasından' bakan bir tanıdıkla karşılaşırım. hayallerimden aşina olduğum biri vardır karşımda, haydi gel der 'kimsecikler duymadan bir kapı açıp' gidelim şu dünyadan. yadırgamam bu sözleri, bir hayalcinin hayalle geçen günlerinin, gecelerinin ardından gerçek yaşamla yüzyüze geldiğinde nasıl bir zorluk yaşadığını, bu zorluğun ne kadar dayanılmaz olduğunu düşünürüm.

'camlar arkasından' bakan 'yağmur bakışlı' insanlardır hayalciler diyemem. diyemem ya gerçek yaşamda ne denli hüzünlü durduklarını da söylemeden edemem. 'ister bir yaz, ister bir güz olsaydı, yeter ki riyasız bir yüz olsaydı' diyen cahit sıtkı için hüzünlü ve umutsuz desem bir büyük hayalciye haksızlık etmiş olur muyum.

'beyaz geceler'in sonunu hatırlar mısınız, hatırlarsanız bir hayalcinin hiç kimseye büsbütün kırgın ve kızgın olamayacağını, bir mutluluk anını bir yaşam boyu şükranla anacağını da hatırlarsınız. cahit sıtkı için hüzünlü dedim, umutsuz dedim, mutsuz bile diyebilirim ama en doğrusunu kendisi söylemiş, 'ben aşk adamıyım' demiş ve eklemiş :"sevmeye geldim insanları, gönlümle, kafamla, elimle sevmeye. hesapsız, karşılıksız. ayrılık gayrılık gözetmeden. gün gelip gidersem şayet, öyle severekten gideceğim ki, karanlık kıyılardan bile olsa, candan selamlarım, civarımdan geçecek gemileri, güneşli gemileri, şarkılı gemileri, içlerinde kendim varmışım gibi."

görüyorsunuz ya, hayalciler çoğu zaman küskündür, çoğu zaman çaresiz, çoğu zaman yalnız ama her zaman aşıktırlar.