geçip giderken

bir zaman geliyor ve insanin kendisine sorduğu sorular çoğalıveriyor. bunca zaman nasıl geçti, o zamanın içinde durduğum yer neresiydi, kimler tanık oldu yaşamıma ve kimler geçip gitti usulca diye düşünüyor insan.

dar yollardan yürüyüp, dar kapılardan geçmek fikri zihnime öylesine nakşolmuş ki, senelerden beri böyle hissetmiş, böyle yaşamışım gibi geliyor. iyiliklerin kötülükler karşısında üstün geldiği bir yasamsa sayet benimkisi, bundan öte bir beklentim de olmaz bundan sonrası için diyesim geliyor. sonra birdenbire, kimi zaman sözde mühim meseleleri yaşamımın odağına nasıl yerleştirdiğim, nasıl da yaşamın anlık güzelliklerini içime çekmeyi unuttuğum, bir rüzgar esintisini yüregimin derinliklerinde duyumsamaz olduğum anları hatırlıyorum. bundan sonrası için dileğim, yolda yürürken beni gökyüzüne ve kendi ruhuma bakmaktan alıkoyacak maddi yaşamın uğursuz baskılarından uzak kalmaktır.

ve bir sene daha, geçip gitti.