hasret

iki gözüm malcolm X,

sana ilk defa 95 temmuzunda unicef kampindan yazmistim, güvercinle beraber kamptan firar edisimizin hemen ertesinde. hatirlarsin, su uyur dusman uyumaz sozu vucuda gelmis, bir muhbir vatandas ihbar etmisti bizi. kamp sonrasi bize uyari, muhbir vatandasa liyakat nisani verilmis, kendisi bir sonraki kamp icin bakanliga tavsiye edilmisti. eminim halen toplum tarafindan onaylanmis ve kutsanmis bir mevkide kapi bekciligine devam ediyordur.

aradan gecen 11 senede muhbir vatandasa benzer cok insan gordum malcolm x, hepsi de en az onun kadar hirsli onun kadar nereye gittiklerini bilen ve bu ugurda ellerinden geleni ardlarina koymayan insanlardi. hepsi de ulasti ulasmak istedikleri yerlere, peki bu onlarin cezasi degil de neydi malcolm x. bir kapi acmak ugruna baska bir kapi onunde omur tuketmek miydi yasamak. peki ya insan olmak, arkasindan konusup sovduklerinin yuzune gulmek miydi insan olmak.

ben yoruldum be iki gozum, sairin dedigi gibi ' icimde baska bir dunya hasreti var '